 |
|
|
Το υγραέριο που παραδίδεται στον καταναλωτή έχει εμπλουτιστεί με ειδικές ουσίες (μερκαπτάνες) που έχουν δυσάρεστη χαρακτηριστική οσμή, ώστε να γίνεται άμεσα αντιληπτό σε περιπτώσεις διαρροών.
Το υγραέριο συσκευάζεται σε υγρή μορφή σε φιάλες. Σε μια φιάλη γεμάτη, ποσοστό περίπου 80% του εσωτερικού όγκου (κάτω τμήμα) καταλαμβάνει το υγροποιημένο LPG και ποσοστό 20% (άνω τμήμα) καταλαμβάνει το αεριοποιημένο LPG.
Όταν ανοίγουμε τη βάνα, ένα ποσοστό του υγραερίου που είναι σε υγρή κατάσταση εξατμίζεται, απορροφώντας θερμότητα διαμέσου των μεταλλικών τοιχωμάτων της φιάλης που έρχεται σε επαφή με το υγρό.
Όμως, όταν η φιάλη χρησιμοποιείται ψύχεται. Εάν η κατανάλωση του υγραερίου ξεπερνά τις δυνατότητες τροφοδότησης της φιάλης, η υγρασία της ατμόσφαιρας μπορεί να συμπυκνωθεί στα τοιχώματα της ίδιας της φιάλης και να την παγώσει, οπότε σταματά η παροχή υγραερίου και συνεπώς η καύση.
Η πυκνότητα του υγραερίου είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του αέρα και γι' αυτό θεωρείται «βαρύ αέριο». Συνεπώς, σε περίπτωση απελευθέρωσής του στην ατμόσφαιρα (π.χ. σε περίπτωση διαρροής), έχει την τάση να κατακάθεται στο κάτω τμήμα του χώρου, αντίθετα με το φυσικό αέριο, που είναι πιο ελαφρύ από τον αέρα και έχει την τάση να ανεβαίνει προς τα πάνω.
Το υγραέριο που αναμειγνύεται με την ατμόσφαιρα σε συγκεκριμένα ποσοστά όγκου (από 2% έως 10% υγραερίου προς αέρα), σχηματίζει ένα μείγμα εύφλεκτο, που ανάβει αμέσως ακόμα και από μια μικρή σπίθα (π.χ. ακόμα και από σπινθήρα ηλεκτρικού διακόπτη) ή με τη φλόγα ενός σπίρτου ή εστίας, ακόμα και με την αντίσταση μιας ηλεκτρικής σόμπας ή με την κάφτρα ενός τσιγάρου.
 |
Login